Werk aan de winkel

Hoihoi :)

Over een maand komen we al weer terug naar Nederland. Nog een paar weken werken (naja komende week hebben we volunteermeeting in hyderabad en dan is het kerst, dus niet heel veel normale dagen meer) en dan Anne en Wouter bezoeken in Mumbai en dan zit ons avontuur er alweer op.
Omdat wij hier horen dat jullie graag wat meer over ons werk hier horen zullen we nog wat meer vertellen over de inhoud van ons werk en wat we hier de hele dag aan het doen zijn.

Anouk werkt nog steeds in de shelter, dit is de eerste plaats waar de kinderen komen als ze van de straat worden opgepikt door de medewerkers van Navajeevan. In de shelter wordt er eerst een gesprek met de kinderen gevoerd om zoveel mogelijk informatie van het kind te kijken, zoals zijn naam, gezinssituatie, waarom hij op straat is enz. Zowel jongens als meisjes worden binnen gebracht maar alleen jongens kunnen in de shelter blijven. Meisjes gaan in de avond naar een ander project met alleen meiden. Soms komen er ook gezinnen binnen, afgelopen weer kwam er een jong gezin binnen, een moeder van 25 jaar met haar 3 kinderen van 3 en 1 jaar en een baby van 3 maanden. Zij werden bedelen op het treinstation aangetroffen. Voor dit gezin zijn ze nu aan het kijken of ze het terug naar huis kunnen, zo niet dan wordt er naar een andere oplossing gezocht.
De jongens die binnen komen, komen dus bij mij terecht in de shelter. Daar wordt ze structuur aangeleerd. In eerste instantie weet ik geen achtergrond informatie over het kind. Het kind gaat dan de rest van de dag gewoon mee in het normale programma. Zij volgen de klassen die worden gegeven. Ze kijken telugules dat is de taal die ze hier spreken en ik geef Engels, rekenen en ben nu ook begonnen met aardrijkskunde. Vooral aardrijkskunde was in het begin erg leuk wat als je de kinderen vraagt waar is India, wijzen bijna alle kinderen het continent Afrika aan, want dat heeft ongeveer dezelfde vorm. Na de lunch hebben de kinderen vrij, ze kunnen tv kijken of spelen carron dit is heel populair spel hier in India. Om 14.30 hebben we altijd weer programma, de ene keer tekenen, handvaardigheid of spel. Op dinsdagmiddag organiseer ik samen met een andere vrijwilliger uit Duitsland een speciaal programma, dit zijn spelletje competities, maken van henna tekening op elkaar of bingo spelen. Ook kopen we dan speciale snacks voor de kinderen, dit zijn de echte Indiase snacks. Deze zijn vaak erg zoet of een beetje pittig, maar de kinderen vinden ze erg lekker.
Op vrijdag hebben de kinderen ook altijd speciaal programma, dan gaan we met zo’n alle picknicken. Dit is op een van de andere projecten van Navajeevan. Daar wordt ook met de kinderen gepraat waarom ze niet meer thuis wonen en nu hier leven. De kinderen vertellen dit in Telugu maar de kinderen die goed Engels praten vertalen het dan voor mij zodat is ook een beetje de achtergrond van de kinderen leer kennen. De verhalen die de kinderen zijn vaak heftig. Zo zijn er kinderen die beide ouders zijn verlopen op het zelfde moment met een verkeersongeluk of stiefouders die het kind niet willen hebben waardoor het kind op straat komt. Veel kinderen hebben ook littekens op hun lijf van het slaag dat ze hebben ondergaan of kleine en soms grotere brandwonden. Na dit heftige uur wordt er samen met de kinderen gekookt aan de hand van de leeftijd wordt bepaald of de kinderen hebben met de groente wassen, snijden of het echt koken van de rijst en de curry, dit gebeurt namelijk dan op een echt houtvuur.
De leeftijd van de kinderen in de shelter varieert van 9 tot 18 jaar oud. De jongen kinderen gaan alleen sneller door naar een ander project waar ze normale schooldagen hebben. De oudere kinderen krijgen vaak een opleiding in een techniek beroep zoals elektrischen. Niet alle oudere jongens krijgen meteen een beroep aangeleerd, zo is er een groep collegeboy deze zijn al een stukje ouder en volgen college in de stad en zullen uiteindelijk een beter betaald beroep kunnen gaan uitvoeren.

In de infirmary ziet een dag er heel anders uit. Doordat de zieke kinderen bij ons komen hebben we soms meer dan 20 kinderen en soms 6. Kinderen kunnen elk moment van de dag binnen komen lopen, dus soms denk ik dat het een rustig dagje gaat worden en dan stuurt Anouk ineens 4 kinderen van shelter. De redenen voor naar de infirmary te komen zijn erg verschillend. Van malaria tot wonden, van TBC tot een gebroken arm.
Doordat er elke dag andere kinderen zijn, zien mijn dagen er altijd verschillend uit. Soms ga ik met kinderen naar het ziekenhuis. Leuk om te doen, maar wat moet je soms lang wachten. Laatst kwam er een meisje met een arm die ze niet meer kon bewegen in de elleboog. Het was op een plek gezwollen en ik dacht meteen: gebroken. Dus ik mee naar het ziekenhuis. Daar een dokter gezien en er moest een foto gemaakt worden. We gaven ons kaartje af en wachten maar. Ondertussen was er duidelijk iets gaande onder de patiënten, maar wat geen idee, dat was namelijk allemaal in Telugu. Dan nog maar een keer vragen. Nee je moet wachten. Dus terug gaan zitten, meisje ondertussen erg ongeduldig. Na nog 3 keer vragen werd er dan toch een foto gemaakt. Ze stoppen 4 patienten tegelijk in de röntgenkamer en dan beginnen ze de foto te maken. Wat nou straling. Toen de foto gemaakt was werd ons verteld dat we hem morgen konden ophalen. Had nog geprobeerd of het echt niet eerder kon, maar nee dat was niet mogelijk. Dus naar huis met 5 verschillende tabletten van de dokter. De dag erna konden we de foto ophalen, maar toen we daar aankwamen moesten we weer een uur wachten. Uiteindelijk na een half uur kwam de foto, maar ook de vraag voor geld. Nu is dit een overheidsziekenhuis en patiënten kunnen daar gratis zorg krijgen. Allemaal corruptie dus. Na uiteindelijk 2 uur in het ziekenhuis kwam het meisje dan toch thuis met een gips arm.
Nu zei ik al dat dit een overheidsziekenhuis is. Er zijn ook heel veel privéziekenhuizen en de zorg is daar iets beter. Maar zieke mensen kunnen best een uur in de rij staan voor een registratie. Soms best heftig om te zien dus.
Ook is Srinu nog steeds in de infirmary. Voor mij erg leuk want dit is mijn constante factor. Ik probeer hem wat lesjes te geven en als ik hem papier geef begint hij ook te schrijven etc. Het geeft erg veel voldoening te zien dat schrift verbeterd. Ook ben ik begonnen met hem te leren tellen in Engels. Eerst vergat hij telkens de acht, toen dat erin zat dacht ik Yes! Gelukt, maar nee de 7 was verdwenen in zijn rijtje. Maar nu kan hij tellen! Ik was zo trots :P
Omdat er niemand meer was die nachtdiensten deed in de infirmary hebben ik en Jonathan (de andere vrijwilliger in sickroom) deze taak ook gedeeltelijk op ons genomen. Ik heb nu 2 nachten geslapen in de infirmary. Niet echt een probleem, alleen wel koud daar. Het is kiezen tussen ventilatoren en muggen, dus dan is het toch de vens aan. Afgelopen nacht heb ik sokken aangehad Voor het eerst in India.
Al met al hoef ik me niet te vervelen in de infirmary, van een luisterend oor, tot een juf, tot een zuster, tot iemand om een spelletje mee te spelen. Erg leuk om zo afwisselend te werken en vooral ook leerzaam, ik heb afgelopen week leren schaken!

Er is veel meer om te vertellen, maar volgens mij is dit wel even genoeg om te lezen!

Tot snel! X